بررسی فرسودگی شغلی و عوامل محیط‌کارِ موثر بر آن دراعضای هیأت علمی پرستاری استان خراسان رضوی در سال1391

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی، پدیده ای چند عاملی و یک موضوع جدی برای بسیاری ازاعضای هیأت علمی است و می تواند باعث بروز بیماری‌های جسمی، روانی و نگرش منفی به فعالیت‌های حرفه‌ای و کاهش بهره‌وری شود. این تحقیق، با هدف بررسی میزان فرسودگی‌ شغلی و عوامل محیط کارِموثر برآن دراعضای هیأت علمی دانشکده‌های پرستاری استان خراسان‌رضوی انجام گرفته‌است. مواد و روش‌ها: دراین مطالعه توصیفی - تحلیلی، 79 نفر از پرستاران هیأت علمی شاغل درگروه‌های آموزشی دانشکده‌های پرستاری استان‌ خراسان‌رضوی به‌صورت سرشماری انتخاب‌شدند و با استفاده از پرسشنامه‌ی‌استاندارد «ماسلاچ» و پرسشنامه‌ی شاخص‌های کار پرستاری (NWI)، اطلاعات جمع آوری شده و با نرم‌افزارآماری SPSS در سطح 05/0 با آزمون‌های تی مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و همبستگی تجزیه و تحلیل گردیدند. یافته‌ها: 42 نفر (8/56%) از شرکت کنندگان، مرد بودند. 77% شرکت کنندگان در بُعد عدم‌کفایت شخصی و 3/74% در بُعد مسخ شخصیت سطح پایین فرسودگی شغلی و در بُعد خستگی هیجانی 9/68% سطح متوسط نشان دادند. بین جنس و فرسودگی هیجانی، ارتباط معنادار (001/0>P) وجود داشت. ابعاد خستگی هیجانی و مسخ شخصیت با نمره خرده مقیاس‌های محیط کار همبستگی منفی معنادار (05/0>P) داشتند. نتیجه‌گیری: سطوح بالای خستگی‌ هیجانی، به‌ویژه دراعضای هیأت علمی زن، قابل تأمل می‌باشد و با توجه به ارتباط شاخص‌های محیط کار با فرسودگی شغلی، به نظر می‌رسد این مشکل را می‌توان با افزایش ارتباطات حرفه‌ای، کارگروهی، تخصص‌گرایی و بهبود فیزیکی محیط کار، کنترل نمود و فرسودگی را کاهش داد.